१३ असाेज, काठमाडौँ । म विदेश जान चाहन्नँ। म यही मधेशको माटोमा हुर्किएको बिकाश हुँ, कानूनको विद्यार्थी। म त्यो नदीको किनारमा हुर्किएँ, जसको बहावमा मैले आफ्नो भविष्यको सपना देखेको थिएँ। गर्मीमा शीतल हावाको प्रतीक्षा गरेको, खेतबारीको सुगन्धमा सास फेरेको यहीँको युवक हुँ म। म यहीँ हुर्किएँ, यहीँका कथा सुनेँ, यहीँका मिठा पलहरु अनुभव गरेँ। तर, यही माटोले मलाई हरेक बिहान एउटा नमीठो प्रश्न सोध्न बाध्य बनाउँछ के मेरो देशले साँच्चै नै म जस्ता युवालाई सुन्न चाहन्छ? के मेरो सपना पूरा गर्न यो देशमा पर्याप्त ठाउँ छ?
मैले कानूनका किताब पल्टाउँदा त्यहाँ ‘न्याय’, ‘समानता’, र ‘अवसर’ का सुन्दर कुराहरू लेखिएका छन्। तर, जब म पुस्तकालयबाट बाहिर निस्कन्छु, व्यवहारमा फरक कथा देख्छु। यहाँ मेहनतले होइन, पहुँचले काम गर्छ। योग्यतालाई भन्दा भनसुन र राजनीतिक आशीर्वादलाई प्राथमिकता दिइन्छ। यही असमानता र अवसरको अभावले गर्दा म जस्ता धेरै युवा निराश छन्। हामीले पढ्यौँ, मेहनत गर्यौँ, तर व्यवस्था भने फेरिएको छैन। हामीले आवाज उठायौँ, सडकमा न्याय माग्यौँ, तर त्यो आवाजले अवसरको ढोकासम्म पुग्न सकेन। मलाई डर लाग्छ मैले कानून पढेर यदि यहाँको भ्रष्ट प्रणाली सुधार्न सकिनँ भने, मेरो यो डिग्रीको के अर्थ? म आफैँ यही व्यवस्थाको सिकार हुने त होइन?
मेरो वरिपरिका गाउँहरूमा अहिले जवान अनुहारहरू भेटिँदैनन्। मेरा साथीहरू, जोसँग मैले क्रिकेट खेलेँ, जसले मसँगै पढे, उनीहरू आज खाडीका तातो सडकमा परदेशी बनेका छन्। उनीहरूले पठाएको पैसाले घरमा सिमेन्टका भित्ता उठ्लान्, तर त्यो घरमा उनीहरूको हाँसो र साथ सुनिँदैन। यहाँ जवान शक्ति, जसले खेतमा सुन फलाउन सक्थे, उनीहरू अहिले विदेशमा अरूको लागि खटिरहेका छन्। मैले आफ्नै आँखाले देखेको छ— खेतहरू बाँझो छन्, बालबालिकाले खेल्ने ठाउँ पाउँदैनन्, गाउँको जीवन शून्यता तर्फ बढिरहेको छ। यो दृश्य देख्दा मेरो मन दुख्छ। मलाई लाग्छ, देशले युवालाई पैसा कमाउन विदेश पठायो, तर भावना र भविष्य यहीँ छोडिदियो। यहाँका वृद्ध बुबा–आमा, जसले आफ्ना सम्पूर्ण जीवन खेतबारीमा खपाए, उनीहरूले जवान पुस्ताको साथ पाउन सकेनन्। हामीले पढेका सपना, हामीले कल्पना गरेका भविष्यहरू यहाँ टाँसिन पाएनन्।
तर पनि, ममा एउटा अटल आशा अझै बाँकी छ। म मधेशको माटोमा हुर्किएको ‘जिद्दी’ युवक हुँ। मलाई विश्वास छ, जबसम्म म जस्ता कानून विद्यार्थीहरू यहीँ बसेर अधिकारको लडाइँ लड्छन्, तबसम्म देशले सास फेरिरहन्छ। म विदेश भागेर गएँ भने, मेरो सपना मात्र मर्दैन, देशलाई सुधार्ने एउटा आशा पनि मर्छ। म पैसा होइन, केवल अवसर चाहन्छु जहाँ मेरो योग्यताको कदर होस्, जहाँ म मेरो कानूनको ज्ञान प्रयोग गरेर यही माटोमा न्याय स्थापित गर्न सकूँ। म यहीँ बस्छु। म यहीँ लड्छु। मेरो देशले आज मलाई साथ नदिए पनि, मेरो लडाइँले भोलि देशलाई साथ दिनेछ भन्ने मेरो अटल विश्वास छ।
हामीले देखेका हरेक असमानता, हरेक निराशा, हरेक चुपचापको पीडा हामीलाई रोक्न सक्दैन। हामीले पढेका किताबहरू, हामीले पाएका ज्ञानका अक्षरहरू केवल पाना भर मात्र होइनन्; तिनीहरू हाम्रो हौसला हुन्, हाम्रो हथियार हुन्। जब न्याय, समानता, र अवसरका मूल्यहरू यथार्थमा लागू हुनेछन्, तब मात्र हाम्रो कानुनको डिग्रीको अर्थ हुन्छ।
मेरो सपनामा म मेरो गाउँ फर्कन्छु जहाँ बालबालिका खेलिरहेका छन्, जहाँ खेतबारी फुल्दै छन्, जहाँ युवा आफ्नो मेहनत र योग्यताले अघि बढिरहेका छन्। मैले कानुन पढेको ज्ञान प्रयोग गरेर, भ्रष्टाचारको जरा काटेर, अवसरको ढोका खोल्नेछु। म युवा शक्ति फर्काउनेछु, आशाको बीउ रोप्नेछु। म यहीँको हुँ, यहीँको सास लिने छु, यहीँको न्यायको लागि लड्ने छु।
हामी विदेश जान चाहँदैनौं। हामीलाई अवसर चाहिन्छ, सम्मान चाहिन्छ। हाम्रो देश हाम्रो भविष्य हो — अब युवालाई सुन्नुहोस्।
+ There are no comments
Add yours